Veerle vist uit hoe je je begrafenis kunt oefenen

Een interview met ‘kunstsoldaat’ Marina Abramovic

Marina Abramovic. Voor sommigen een naam die even gewikipediaat moet worden, anderen zien haar als een godin, de moeder aller performancekunstenaars. Haar slopende schema lijkt op het laatste te wijzen. Ze zit midden in de doorloop van het stuk the Life and Death of Marina Abramovic, waarin theatermaker Robert Wilson zijn kijk op haar leven laat zien. Tijdens het bijschminken heeft ze veertien minuten de tijd voor een praatje. 

[Haar gezicht wordt wit gesponst. Het moet als schilderdoek worden waarop in de voorstelling met lichtprojecties uitdrukkingen komen.]

 

Voelt het als een thuiswedstrijd om in Carré te staan?

‘Ik heb geen enkel gevoel van thuis, ook niet in mijn eigen huis waar ik geboren ben. Ik heb 25 jaar in Amsterdam gewoond en spreek nog steeds geen Nederlands. Ik verbleef in Joegoslavië en Duitsland zonder dat als mijn thuisland te zien. Nu woon ik in New York en voel me geen Amerikaan. Mijn thuis ben ik zelf en elke hotelkamer is een thuis. Ik ben een moderne nomade, ik zie mezelf als een soldaat voor de kunst.’

[De wenkbrauwen worden zwart getekend en ondertussen moet het knotje bijgewerkt worden. ‘Lekker strak en schoon. Misschien een vlecht, in elk geval niet te bobbelig.’]

 

interviewen performance kunstenares Marina Abramovic Holland Festival onlineHoe is het om geregisseerd te worden in plaats van zelf de touwtjes in handen te hebben?

‘Het is geweldig. Ik zou dit stuk nooit zo gemaakt hebben, maar door de rechten van mijn biografie compleet aan iemand anders te geven, zie ik mijn eigen leven weer op een hele nieuwe manier. Ik moet nu veel wachten, zit 11 à 12 uur per dag in het theater, maar toch voelt het als vakantie voor mij. Het is geweldig om de controle weg te geven. Ik hou ervan, elke minuut.’

[‘we hebben een grotere speld nodig, zo blijft het niet zitten.’]

 

De voorstelling begint met je begrafenis, waarom?

‘Omdat ik daar elke dag aan denk. Natuurlijk! Je kan alleen maar van het leven genieten als je denkt aan hoe tijdelijk dat is, en het elk moment afgelopen kan zijn. Mensen denken altijd maar dat ze hier voor eeuwig zijn en verdoen veel tijd aan bullshit. Ik kan mijn dood niet voorspellen, maar mijn begrafenis organiseren kan wel. En dit is een perfecte manier om die vast even te oefenen.’

[‘Zo zit het goed, lekker strak. We doen de lippen later, want ik moet nog eten.’]

 

Is het waar dat je drie verschillende grafkisten in Belgrado, New York en Amsterdam de grond in wil laten zakken?

‘Ja, en niemand die weet waar het echte lichaam zich bevindt. Het is heel fijn om te beslissen wat je doet met je begrafenis. Want ik ben een artiest en een vrije geest, dus ik kan dat regelen. Ik denk dat een begrafenis een viering is. Je moet goed leven en goed doodgaan.’

[‘En nu moet ik nog een interview doen, eten, even tien minuten gaan liggen, mijn kleren doen en over een uur weer paraat staan. Dag.’]

Dit interview verscheen in de serie ‘Veerle ontbijt met…’ en ‘Veerle vist met…’ op www.hollandfestivalblog.nl